Piet was aan het werk. Piet was werk. Altijd. Bouwen,maken werken, dat was zijn leven. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.Werken. Maar een paar keer per jaar hield dat even op. Dan was er de boot. Eerst alles inpakken, boodschappen halen bij AH, en dan naar het schiphuis in Grou. De Dufepole, schiphuis C vak 4. Het weerzien met de boot was altijd een moment.Wat een schip!. En dan: inladen en op pad. Eerst naar restaurant Oostergo in de havenkom van Grou. Met de uitstraling van een bruin café, geweldige en persoonlijke bediening en een fabelachtige keuken was het daar aan het water goed vol te houden. En meteen een ligplaats voor de nacht. Op zaterdagmorgen met de teckel Athena eerst naar de bakker en dan het ontbijt. Eropuit op z’n best. We hadden natuurlijk ook altijd mooi weer…
En dan varen. Naar Sloten, IJlst, de Weerribben. Het water, de natuur, het varen met de boot, Piet werd er altijd een ander mens van. Een met zijn boot. Een met de natuur. Afmeren, gewoon zitten en kijken. Een en al rust.
De Marlijn is door Piet zelf gebouwd. De tekening van de Jacson kotter had hij gekocht in het Limburgse Mook Middelaar. Elke zaterdag en elke vakantie ging op aan de boot. Van eropuit had Piet toen nog niet gehoord. Maar dan heb je ook wat. Na twaalf jaren een ongekend mooi schip. Donkerblauw met teakhout en speciaal voor mij een zwemtrap, en niet onbelangrijk, een boekenplank.
Piet werd ziek. Er werd longkanker geconstateerd. Er volgde een operatie en zowaar het leek eerst allemaal weer goed te gaan. Tot drie jaar later de kanker terugkwam. Januari 2013 is Piet overleden.
Het bezit van een boot is anders. Anders dan een huis. Emotioneler. Hoe dan ook, ik moet er iets mee. Keuzes maken. Vaststellen wat ik wil. Eerst maar eens met vrienden naar de boot en schoonmaken. Opnieuw de Dufepole,schiphuis C vak 4. De confrontatie is heftig. Lood onder in mijn maag. Benen van elastiek. Dit is wat er is. Dit is wat er over is. Dit is mijn fenomenale erfenis.
Actieve rouw noemt Thomas Attig, auteur van onder meer The heart of grief, dit. De facetten van rouw waar je voor staat, staan nooit op zich, maar zijn nauw met elkaar verbonden. Op het moment dat ik nadenk over de mogelijkheden met de boot: wil ik wekelijks alleen maar op de boot zijn, wil ik ermee varen, mijn vakanties ermee doorbrengen. Of kan ik er niks mee omdat het mij te zwaar valt. Op dat moment erken ik de realiteit van mijn verlies en ga ik er mee om. Deze afwegingen maken dat ik de keuzes doorleef en voel. Het actief doorléven, door je verdriet heen reiken maakt dat je ook contact maakt met het rijke deel van je erfenis: je herinneringen en je vermogen om lief te hebben.
Mijn keuze: de Marlijn wordt te koop aangeboden bij Elburg Yachting. Met regelmatige tussenpozen bezoek ik de boot. Het lood ligt nog steeds onder in mijn maag. Dankzij de crisis gaat de verkoop niet echt snel. En toch: al die bezoekjes. Al die gesprekken over de boot, langzaam maar zeker komt er meer ruimte. Kennelijk is dit hele proces van wikken en wegen voor mij noodzakelijk. Want zoals het nu lijkt is de boot verkocht. En dat is goed.
Tegelijk vertegenwoordigt de Marlijn de inspiratie, de creativiteit en het gevoel van schoonheid van Piet. Zijn liefde voor dit schip, het maken er van, de vele uren die hij daaraan besteed heeft. Die wij er samen aan besteed hebben. De prachtige herinneringen aan samen met de boot “er op uit” Zijn grote liefde voor de natuur. Piet is niet meer bij mij, maar zijn waarden blijven inspirerend. Dat is een verrijking in het nu. Dat is ook een verrijking als ik er nu “op uit ga” en de natuur krachtiger dan ooit tot me doordringt.
Bovenstaand artikel is gepubliceerd in Mans juni 2018