De revolutie van de stilte

Dit is wat de natuur vermag. In haar weergaloze schoonheid verheft ze haar vleugels en snijdt ze ons de pas af. Zet ze ons thuis, maakt ons ziek. Afgescheiden van elkaar, met als grootste dreiging de andere mens. Deze aarde die zo onze moeder is.

Ze  slaat niet terug, want zo is niet haar aard. Ze maakt ook geen onderscheid tussen schuld en onschuld. Nee. We worden, ieder van ons, teruggezet op onze eigen 2 benen. Teruggeworpen op onze eigen angsten, eenzaamheid, verlies en ook rouw. Wereldwijd. Iedereen. Een confrontatie die iedereen tot in het diepst van zijn bestaan raakt. En aangaat.

Ze brengt ons stilte. Stilte van Kaapstad tot Hamburg, van Wuhan tot Garmerwolde. Een weldadige stilte. Een stilte die wringt. Een stilte die tot nadenken dwingt. Die uitnodigt tot bezinning en bewustzijn, tot verwondering.

Misschien kun je de stilte toelaten. Te midden van alles wat er nu in en om je heen gebeurt. Niet jezelf verbinden met alle geluid en beweging, met al je gevoelens en gedachten.  Maar je verbinden met de stilte. Wat die ook in je oproept. Stilte die maakt dat je aanwezigheid bewust, nieuw en vol aandacht wordt.

Dat is het begin. De revolutie van de stilte.